Havuçlu Lor

Bu bir Havuçlu Lor hikayesidir. Bazen yeni bir tarif oluşturmak için günlerce araştırma yaparsın. İstediğin tada ulaşabilmek için bir çok denemelerde bulunur, malzeme oranlarıyla oynarsın. Bazen de bir tarif buldum diyerek açarsın gözünü yeni bir güne.

Günlerden Pazar, bir gün önce geç yatmışsın, kahvaltıya davetlisin, evde masa hazırlamak yok. İnsan biraz geç kalkıp tadını çıkarır. Ama yok tarifim geldi sabahın sekizinde. Daha yataktan çıkmadan birileri denemiş mi, yoksa ilk defa ben mi yapacağım heyecanıyla telefonu eline alıp bakarsın. Bu sırada eşin sabahın bu saatinde ne yapıyorsun diye sorar yarı kapalı gözlerle. Aldığı cevaptan biraz şaşkın biraz karım delirdi edasıyla başını sallayarak uyumaya devam eder. Ama sen, hani derler ya ‘gözünün çapağını silmeden’  tam da öyle büyük bir heyecanla mutfağa koşarsın. Tarifi denerken versiyonlarını bile oluşturursun beyninin içinde. Onların da sırası gelecek elbet diyerek devam edersin. Sonra ses çıkarmamak için kapattığın mutfak kapısı açılır ve olanlara hala anlam vermeye çalışan eşin pes artık diyen bıyık altı gülümsemesiyle günaydın der.

Kahvaltı davetine yanında götürürsün taze bulunmuş Havuçlu Lorunu. Kahvaltı meclisi aile. Ama içlerinde acımasız eleştirmenler de yok değil. Sabırsızlıkla beklersin yorumları. Veee rahat bir nefes alıp yazabilirim tarifimi demenin mutluluğuyla bitirirsin sabah maceranı. İşte havuçlu lorun bendeki hikayesi bu.

Yepyeni tariflerle yeni bir gün merhaba demek dileğiyle…